Yangın

  Yanıyor.

  Yatağımın önündeki yeşil dolabım, duvarlardaki oyun posterlerim, kitaplığımdaki bir ton kitap, kitaplığım, sağındaki bilgisayar masam, bilgisayarım, yatağım.

  Hepsi yanıyor, ben de yanıyorum.

  Huzursuz bir uykudan uyandım, boğazım kurumuş ve gözlerim zar zor açılmaktaydı. Önce çıtırtılar geldi kulağıma, gözkapaklarım kalktıkça da odamın kızıl-turuncu spektrumunu gördüm. Duvarlarım kızıl olsa da, ve de masam, sandalyem, aynada baktığım insan, bu farklı bir kızıldı. Kırmızının o güzel sıcaklığını hissetmiyordum. Yaşıyordum. O an fark ettim bir şeylerin ters gittiğini.

  Ablamın yatağına baktım önce. Yarısı solundan içeri çökmüş, üstünde kömür karası bir insan modeli yatıyor, havaya keskin bir yanık et kokusu hakim. Koku gittikçe yoğunlaşıyor, etten plastiğe doğru ilerliyor, ciğerlerimi baskılıyor. Ablam güzeldi, zekiydi, eğlenceliydi. Benimki gibi kızıl kıvırcık saçları ve yumuşak hatlarıyla, çocuk gibiydi ablam. Daha birkaç saat öncesine kadar, tıkır tıkır işleyen bir organizmaydı. Şimdiyse kara kuru bir yığın. Ablama üzüldüm o an.

  O an çığlıklar falan bekledim anamdan babamdan ama gelmedi, onlar da odun kömürüne dönmüşlerdi herhalde. Doğ, büyü, yaşa. Evin olsun, işin olsun, eşin olsun. Seni sevenler olsun, bir iz bırak yaşamda. Sonra git, mal gibi öl. Olacak iş miydi bu?

  Kalksam kurtulurum belki ya, içimden hiç gelmiyor be. Ölmek istemiyordum ama zevk de almıyordum ki yaşamaktan. Her gün bir sınav. Sevilmeyen insanlar, sevilmeyen işler, sevilmeyen dersler, sevilmeyen hayatımız, sevmemek, sevilmemek. Böylesi bir sevgisizliğin içinde yaşamamak o kadar da koymaz diyorum. Belki de üşengeçliğimi kamufle etmek için diyorum bunu, çünkü belden aşağım tutmuyor. Kapıya kadar sürünmek de çok yorucu.

  Etrafımdan kara kara dumanlar yükseliyor, görüşüm şimdiden bulanmış. Son bir kez göz atıyorum artık parçalanmaya başlamış ablama. Dünyam yanıyor, ben yanıyorum. Bu dünyayı terk etmek düşündüğüm kadar korkunç değil sanırım.