Akira'yı Neden Çok Sevdim?

NEO-TOKYO-IS-ABOUT-TO-EXPLODE-IN-THE-YEAR-2019

  Sanırım 9 yaşındaydım. Okuma yazmayı Kongregate'den öğrenecek kadar erken yaşta tanıştığım internette dolaştığım sıradan bir gündü. Nereden buldum bilmiyorum, forumun birinde bir Akira wallpaper'ına denk geldim - Kaneda ve motorunun olduğu bir arkaplan üzerine kanjiyle Akira yazısı. Şunun bir üst versiyonu gibi bir şeydi-


  Yani, 9 yaşında bir oğlan için motorsiklet ve kanji, aşırı şekil şeyler. Merak edip izlemeye karar verdim. O zamanlardaki net hızı malum olduğundan mütevellit, önce mahallenin korsancısına gittim.

  Tabii ki yoktu. Korsancı abimizden filmi bulma sözü alıp eve gittim ve o sırada film hakkında biraz daha araştırma yaptım.
  Konusundan pek bir şey anladığım söylenemezdi ama aşırı şekil gelmişti ve yarım yamalak bildiğim Akira'yı herkese anlatmaya başlamıştım. Nasıl anlattığımı tam hatırlamıyorum ama, motor sürmek isteyen bir çocuk var, abisi izin vermiyor, sonra mutant oluyor, sonra da dünyayı ele geçiriyor (?) falan demiştim sanırım. Anlayacağınız, okuduğumdan da bir bok anlamamıştım.
  2-3 gün sonra CD'yi alıp eve geldim ve bir akşamüstü evde kimsenin olmamasını fırsat bilip filmi izledim.

.........................................................

  Akira'yı ilk izlediğimde nasıl hissettiğimi anlatmam cidden çok zor. O zamana kadar izlediğim tek anime arada bir denk geldiğim Yu-Gi-Oh!'tu, Japonca'nın nasıl bir şey olduğuna dair bir fikrim yoktu ve film, çook, çoooook tuhaf bir dünyada geçiyordu. İçeriği o yaşa uygun değildi, konusu basit değildi, yaptığı gelecek tasviri karanlıktı, filmin yarısını anlamamıştım ve daha sonra her sene defalarca izleyeceğim bir filmi ilk kez izlemiş bulunuyordum. Daha önce karşılaştığım hiçbir şeye benzemiyordu ve beynim erimişti adeta. Filmde tam olarak sevdiğim ya da sevmediğim kimse yoktu ve bu bana çok tuhaf geliyordu. Daha önce bilimkurguya dair hiçbir şey okumamış ya da izlememiştim (bilimkurgu sayılırsa Cube hariç.) ve filmdeki motorlara, silahlara, binalara, o hologram reklamlara, Akira'ya, zombi çocuklara, her şeye hayran kalmıştım. O gün fark etmemiştim ama Akira, dünyada böyle şeylerin de var olabileceğine, hayal edilebileceğine, yazılıp çizilebileceğine dair zihnimi açmıştı. Nasıl şeyler derseniz, size Akira'nın konusunu anlatmayacağım, bu konuda yeterince yazılıp çizildiğini düşünüyorum. Yalnızca bu muhteşem animenin benim hayatımdaki etkisini yazmak istedim.

  Akira'dan sonra bilimkurguya, özel olarak siberpunk'a merak saldım ve bu konuda bulduğum her şeyi okudum, izledim. Japon anime geleneğine, dolayısıyla Japon kültürüne merak saldım ve o zamandan bu yana epey bir şey okudum, izledim. Akira'da olup öteki animelerde olmayan ve başlarda adını koyamadığım bir şey vardı - akıcılık. Standart bir animede masraftan kaçınmak ve işi yetiştirebilmek adına sahneler genelde sadece ağzı oynayan karakterlerin diyalogları ya da sabit arkaplan üzerine çizilen sahneler üzerinde geçer. Akira'da ise bu yoktur. Her şey canlıdır ve olabildiğince gerçekçi çizilmeye çalışılmıştır, aksiyon sahnelerinde de masraftan kaçınılmamıştır. Belki biraz da bu yüzden, neredeyse hiçbir animeden Akira izlerken aldığım zevki alamadım. Kendisi hâlen en sevdiğim filmlerden biridir. Bir insan bir filmi izlemekten hiç mi sıkılmaz.. sıkılmıyor işte.

  Şu an ilk kez izleyecekseniz bu filmi nasıl bulursunuz bilemem, ama bence şimdiye kadar yapılmış en iyi anime filmlerden biridir. Bence kesinlikle izleyin. Beğenmezseniz de sakın bana bundan bahsetmeyin.

...........................................................

  2020 Tokyo Olimpiyatları'nda kendisini referans alan bir gösteri olmazsa Japonlara olan bütün saygımı kaybederim.

TETSUOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!